به نقل از بهداشت نیوز، این کشتی از بین دریاهای متلاطم اقیانوس اطلس عبور می کرد که عرشه پرواز آن را تا ارتفاع ۳۰ متری بالا و پایین می بر، در حالی که فلیتلی به سمت مقصد خود پایین می آمد.

خلبانان نیروی دریایی همانند فلیتلی بی وقفه آموزش می بینند تا جت های چابک را روی ناوهای هواپیمابر فرود آورند. اما هرکولس قوی دارای طول بالی بیشتر از ۴۰ متر است که تقریباً چهار برابر عریض تر از جنگنده F-4N Phantom II می بود که فلیتلی طبق معمولً با آن پرواز می کرد.

هواپیماهایی که برای فرود بر روی ناوها ساخته شده اند، برای تاب آوری سختی ناشی از فرودهای دشوار، به همراه یک قلاب دم برای گرفتن کابل های مهار کننده بر روی عرشه پرواز برای متوقف کردن ناگهانی و ایمن، از نظر بدنه زیاد تحکیم شده اند.

اما نسخه KC-130F – یک نسخه سوخت رسان متعلق به تفنگداران اختصاصی دریایی از هرکولس – که فیلتلی هدایت می کرد هیچ کدام را نداشت.

فلیتلی با منفعت گیری از یک ترفند قدیمی خلبانان جنگنده – معروف به “chop”، موتورها را چند متر دورتر از عرشه کشتی خاموش کرد و در واقع هواپیمای خود را به شکم روی عرشه ناو انداخت. هنگامی که او هواپیمای غول پیکر بیشتر از ۳۸.۵ تنی را پایین آورد، نوک بال او تنها ۴.۵ متر از کنار برج کنترل عبور کرد.

با وجود جثه باورنکردنی، C – ۱۳۰ تنها سپس از طی فاصله ۸۱.۳ متری متوقف شد و قسمت بسیاری از باند ۳۰۵ متری این ناو باقی ماند. فلیتلی این هواپیما را چند ده بار روی عرشه فورستال نشانده و به پرواز درآورده می بود که نشان می داد هرکولس تا چه حد می تواند از بعد شرایط سخت هوانوردی برآید.

تا به امروز، فلیتلی که به گفتن دریاسالار عقب بازنشسته شده، تنها فردی است که یک C – ۱۳۰ را روی یک ناو هواپیمابر فرود آورده است.

آن آزمایش های اولیه ثابت کرد که بدنه محکم هواپیما و موتورهای زیاد قوی مبتنی بر پروانه، آن را برای کارهایی به مراتب سخت تر از حمل بار مناسب کرده است.

C – ۱۳۰ به گفتن یک سوخت رسان هوابرد عمل کرده، نیروهای عملیات اختصاصی را به باندهای پروازی در دور دست می رساند و حتی با یک هویتزر بزرگ ۱۰۵ میلی متری که از کناره آن آویزان می بود، بر فراز مناطق جنگی می چرخید.

در طول تنش های هسته ای فزاینده دوران جنگ سرد، C – ۱۳۰ داخل مهم ترین نقش خود شد.

این وقتی می بود که نیروی دریایی ایالات متحده در ابتدا چهار اسکادران C – ۱۳۰ را به سیستم های ارتباطی پیشرفته ای تجهیزکرد تا مطلب ها را بین رهبران نظامی و زیردریایی های حامل موشک بالستیک کلاس اوهایو که در سکوت در اعماق اقیانوس پرسه می زدند و اکثر زرادخانه های هسته ای آمریکا را به خود تعلق داده بودند، منتقل کند.

این ماموریت با نام TACAMO ضمانت می کرد که فرامین کلیدی پرتاب هسته ای که مطلب های عمل اضطراری یا EAM نامیده می شوند، در صورتی که روسیه یک دعوا هسته ای را اغاز کند، به زیرمجموعه ها خواهند رسید.

به جای ارتباطات رادیویی مدرن، TACAMO به پخش رادیویی با فرکانس زیاد پایین (VLF) متوسل می شد، فناوری که تقریبا ۱۰۰ سال می بود وجود داشت. فرکانس های پایین بهتر از هر فرکانس فرد دیگر به آب دریا نفوذ می کردند و در محدوده های باورنکردنی کار می کردند.

یک هواپیمای واحد که یک آنتن با طول ۸ کیلومتری را حمل می کند، می تواند مطلب های اضطراری را به زیردریایی هایی رساند که در هر نقطه ای از اقیانوس نهان شده اند، حتی در شرایط عواقب وحشتناک انفجار هسته ای.

بعد از پیروزی آمیز بودن چهار هواپیمای TACAMO، نیروی دریایی این برنامه را گسترش داد و سیستم های ارتباطی VLF را برای همیشه در هشت هواپیمای C – ۱۳۰ نصب کرد که سپس EC – ۱۳۰ نامیده شدند.

در دهه ۱۹۸۰، بوئینگ ۷۰۷ براق و سریع ماموریت TACAMO را بر مسئولیت گرفت و لقب غیررسمی “هواپیمای روز قیامت” را برای ماموریت دشوار و قیامت گونه خود به دست آورد.

اما با به آخر رسیدن عمر خدمتی ۷۰۷ و افزایش خطر فاجعه هسته ای، نیروی دریایی آمریکا به اسب جنگی خود یعنی C – ۱۳۰ باز خواهد گشت تا حیاتی ترین و بزرگ ترین ماموریت خود را انجام دهد.

هواپیمای تازه که انتظار می رود در سال ۲۰۲۸ داخل خدمت بشود، همانند به هرکولس قدیمی است، اما برای عصر جدیدی از درگیری های هسته ای تجهیزخواهد شد.

در سال ۲۰۲۱، تازه ترین موشک بالستیک بین قاره ای مسلح به سلاح هسته ای روسیه با نام RS – ۲۸ Sarmat داخل خدمت شد. در آن زمان، رسانه های این سرزمین ادعا کردند که این سلاح می تواند “قسمت هایی از زمین به اندازه تگزاس یا فرانسه” را نابود کند.

و این تنها تهدید هسته ای در افق نیست. در نوامبر ۲۰۲۲، فرماندهی استراتژیک آمریکا گزارشی طبقه بندی شده به کنگره اراعه کرد که نشان می داد چین اکنون پرتابگرهای موشک های بالستیک قاره پیمای مستقر در زمین بیشتری نسبت به ایالات متحده دارد.

تنش های شدید با روسیه و چین و این چنین جنگ در اوکراین، هیات علمی و امنیتی Bulletin of the Atomic Scientists را بر آن داشت تا «ساعت اتمی» خود را مقداری به نیمه شب نزدیک تر کند، که نشان می داد چه مقدار به جنگ هسته ای نزدیک هستیم.

در ماه ژانویه، اعضای این گروه هشدار دادند که جهان اکنون در نزدیک ترین فاصله با فاجعه ای جهانی است که تا بحال رخ داده است.

در بحبوحه آن نگرانی های فزاینده هسته ای، هنگامی لاکهید مارتین تصویری از هواپیمای EC – ۱۳۰ J TACAMO را انتشار کرد که به رنگ خاکستری مخصوص نیروی دریایی و با کابل های فرستنده رادیویی VLF پشت دم دیده می شد، جهان اولین عکس خود را از این هواپیمای روز قیامت به چشم دید.

در حالی که نمای بیرونی هواپیمای تازه شباهت بسیاری به نسل قبلی خود در دهه ۱۹۶۰ دارد، فضای داخلی بازسازی شده آن مستقیماً متعلق به قرن ۲۱ است. خلبانان نمایشگرهای هدآپ سازگار با دید در شب (HUD) دریافت خواهند کرد که شدت هوا و ارتفاع را در میدان دید آن ها نمایش می دهد.

یک نمایش نقشه دیجیتال در مرکز کابین خلبان، موقعیت هواپیما را نشان می دهد که توسط دو سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) و یک سیستم ناوبری اینرسی (INS)،در صورتی که دشمن دسترسی هواپیما به ماهواره های GPS را قطع کند، تغذیه می بشود.

این هواپیما دارای تجهیزات الکترونیکی پیشرفته ای است که به آن پشتیبانی می کند تا از ترافیک هوایی یا عوارض زمینی همانند کوه ها دوری کند – به این علت حتی اگر خلبانان آن ناتوان یا حواس شان به جای فرد دیگر باشد، C – ۱۳۰ می تواند با خیال راحت بر روی مانع ها مانور دهد.

مجموعه ای از سیستم های هشدار و عمل متقابل موشکی به خدمه خبر می دهند که آیا آن ها توسط دشمن مقصد قرار گرفته اند یا خیر، که با شلیک گلوله های منور یا شاف (ابرهایی از نوارهای نازک فلزی) برای گیج کردن موشک های گرما یاب و هدایت شده توسط رادار همراه می بشود.

و لاکهید مارتین ادعا می کند که هواپیمای تازه به لطف سیستم تشخیص مشکل داخلی که حالت ساختار هواپیما و سیستم های کامپیوتری را پایش می کند، به ۶۸ درصد زمان کمتری برای نگهداری نسبت به نسخه قدیمی تر نیاز خواهد داشت.

بدنه این هواپیما بیشتر از ۴.۵ متر بلندتر از EC – ۱۳۰ های قبلی است که فضای بیشتری برای پرسنل و بار در اختیار هواپیما قرار می دهد.

به لطف موتورهای توربوپراپ ارتقا یافته Rolls-Royce AE 2100D3 ، هواپیمای C-130J-30 می تواند با شدت ۶۵۶ کیلومتر در ساعت پرواز کند و به ارتفاع ۲۶,۰۰۰ پایی برسد، در حالی که توانایی حمل محموله های نزدیک به ۲۰ تنی را دارد که همه انها نسبت به نسل قبلی خود بهبود یافته اند.

هنری دیگر، مدیر برنامه های فرماندهی کنترل چند دامنه ای کمپانی نورثروپ- که مسئول یکپارچه سازی سیستم های ارتباطی TACAMO در هواپیمای تازه می باشند – به نشریه The Drive او گفت است: «C – ۱۳۰ یک هواپیمای با بال مرتفع است، [ بنابراین ] آیرودینامیک کارآیی بهتر و توانمندی بیشتری را فراهم می کند».

مهم ترین ارتقا مربوط به سیستم ارتباطی VLF است که توسط شرکت Collins Aerospace در حال گسترش است. روش های رمزنگاری پیشرفته ضمانت می کنند که مطلب ها در مسیر رسیدن به گیرنده، دچار جمینگ یا افت کیفیت نشوند. حتی در بحبوحه جنگ هسته ای، این مطلب های مهم می توانند به مقصد خود برسند.

فناوری VLF به نزدیک به ۱۲۰ سال پیش برمی گردد، وقتی که از آن برای ارسال برخی از اولین مطلب های بین اقیانوسی در فرکانس های بین ۱۴ تا ۶۰ کیلوهرتز منفعت گیری می شد.

این چنین فناوری فرکانس پایینی در طول جنگ سرد الزامی شد. پیش از آن، زیردریایی ها زیاد تر زمان خود را روی سطح آب می گذراندند و از همان روش های ارتباطی کشتی های دیگر منفعت گیری می کردند.

بعد از این که اولین زیردریایی هسته ای جهان با نام USS Nautilus در سال ۱۹۵۵ داخل خدمت شد، نیروی دریایی ایالات متحده به راهی برای دسترسی داشتن به این چنین زیردریایی نیاز داشت، زیردریایی که بتواند تا دو هفته در عمق آب باقی بماند.

آمریکا پنج ایستگاه ارتباطی VLF زمینی را در اختیار دارد که ستون فقرات سیستم پخش مطلب زیردریایی محور نیروی دریایی آمریکا می باشند. هر ایستگاه ده ها آنتن مجزا دارد که از طریق هزاران مایل سیم مسی به هم متصل شده اند؛ حتی برخی از آن ها نیروگاه های مخصوص به خود را دارند.

بعد از آنکه روسیه در دهه ۱۹۶۰ موشک های دوربردی را گسترش داد که می توانستند به سراسر جهان برسند، این شبکه های ارتباطی جهانی به اولین اهداف در جریان برنامه ریزی های تهاجمی تبدیل شدند.

آمریکا برای برقراری ربط با زیر دریایی های نهان خود که ۲۰۰ تا ۳۰۰ فوت زیر سطح اقیانوس کمین کرده بودند، به راه فرد دیگر نیاز داشت. و برای این کار به سراغ C – ۱۳۰ رفت.

به منظور مخابره دستورهای پرتاب هسته ای، هواپیماهای TACAMO امروزی یک آنتن VLF به طول هشت کیلومتری را در تکه دم خود دارد در حالی که خلبانان آن ها با سرعتی در نزدیک به ۲۱۰ کیلومتر در ساعت – تنها نزدیک به ۱۶ کیلومتر در ساعت بالاتر از حداقل شدت مورد نیاز برای جلوگیری از توقف جت به پرواز پرپیچ و تاب خود ادامه می دهند.

آن ها بر لبه توانایی هواپیما برای ماندن ساعت ها در هوا رقصیده و حلقه های تنگی را برای آویزان نگه داشتن آنتن خود به طور عمودی به سمت اقیانوس و مخابره EAM ها به سمت زیردریایی های هسته ای که اجازه پرتاب را می دهند، انجام می دهند.

هر یک از این زیردریایی ها به اندازه کل زرادخانه برخی از کشورها کلاهک هسته ای حمل می کنند. توانایی آن ها در نهان ماندن و سپس دعوا متقابل، بازدارندگی قوی در برابر جنگ هسته ای تشکیل می کند.

اما تنها در صورتی کار می کنند که رهبری نظامی آمریکا بتواند با آن ها تماس بگیرد. چگالی و ماهیت رسانای آب دریا مانع از نفوذ سیگنال های فرکانس بالا، ستون فقرات اکثر سیستم های ارتباطی مدرن، به زیر سطح اقیانوس می بشود.

از نظر دیگر، طول موج های بلندتر امواج رادیویی VLF می توانند عمیق تر و از فواصل زیاد تر نفوذ کنند – اما فاقد پهنای باند برای انتقال اطلاعات زیاد می باشند.

در نتیجه، این مطلب های عمل اضطراری از مطلب های متنی آلفانومر کد گذاری شده راه اندازی شده اند که هنگامی با صدای بلند خوانده می شوند، از الفبای آوایی ارتش منفعت گیری می کنند. برای فردی که توانایی رمزگشایی این مطلب ها را ندارد، EAM ها کاملاً بی معنی می باشند.

برای مثال، در یکی از مطلب هایی که اپراتورهای آماتور رادیویی در دسامبر ۲۰۲۰ شنیدند، نوشته شده می بود: “R۳EUJD – SNX۳JL۵XXJAXVWTU۶RNBJN۷J”. این که این کد به چه معنی می بود، فردی نمی داند.

در سال ۱۹۶۳، وقتی که C – ۱۳۰ برای اولین بار برای ماموریت TACAMO خواست داده شد، این هواپیما حامل فرستنده های VLF و آرایه های آنتن در ون هایی می بود که به فضای بار هواپیما منتقل می شدند.

اما این برنامه به قدری پیروزی آمیز می بود که تنها در عرض چند سال، نیروی دریایی برای همیشه سیستم های VLF را به هشت C – ۱۳۰ متصل کرد که در نهایت به C-130Q معروف شدند.

تعداد بسیاری از ارتقاها در دهه ۱۹۷۰ – همانند یک تحکیم کننده قوت فرکانس تازه برای افزایش دامنه سیگنال رادیویی و یک قرقره با شدت بالا برای استقرار و جمع کردن آنتن ها همانند یک چوب ماهیگیری غول پیکر – این TACAMO C-130Qها را تا دهه ۱۹۸۰ موثر و مدرن نگه داشت.

اما با نزدیک شدن به آخر عمر این هواپیماها به علت فرسودگی و قدیمی شدن، نیروی دریایی به سراغ هواپیماهای مسافربری ۷۰۷ ساخت بوئینگ رفت تا ماموریت های TACAMO را بر مسئولیت بگیرد.

۱۶ جت نهایی که تا بحال از خط تشکیل قدیمی ۷۰۷ بوئینگ خارج شده اند، نام جدیدی داشتند: E-6 Mercury TACAMO. این جت ها در حداکثر ارتفاع، برد سوخت گیری، شدت و ظرفیت بار کارکرد بهتری نسبت به C-130Q داشتند.

به لطف سیستم های مقاوم شده در برابر پالس های الکترومغناطیس، حتی پالس الکترومغناطیسی ناشی از انفجار هسته ای هم نمی تواند Mercury را از فعالیت بیرون بکشد.

با این حال، E – ۶ تجهیزبه موتور جت می تواند تنها در باندهای مسطح و تمیز و خالی از هر گونه سنگ و شن و مانع کوچکی پرواز کرده و فرود بیاید. از نظر دیگر، توری ریچ، مکانیک اسبق هواپیماهای نیروی دریایی ایالات مت می گوید C – ۱۳۰ به گفتن “تانکی در محیط های مملو از اجسام خارجی” شناخته می بشود، توانمندی که تعداد پایگاه هایی که این هواپیماها می توانند از آن ها منفعت گیری کنند را افزایش می دهد.

همانطور که ستوان جیمز اچ. فلایت ۳ زمان فرود C – ۱۳۰ خود بر روی یک ناو هواپیمابر در دهه ۱۹۶۰ نشان داده می بود، این هواپیماها برای کارآمد بودن نیازی به یک باند هوایی طویل و به خوبی نگهداری شده ندارند – که یک مزیت مهم نسبت به E – ۶ در زمان جنگ می بود.

مزیت دیگر: بدنه محکم و موتورهای قوی C – ۱۳۰ به آن اجازه می دهد تا در شرایط سخت و حتی بعد از تحمل صدمه های شدید کار کند. یک هواپیمای سوخت رسان KC-130J Super Hercules متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده، سرسختی و استحکام این مطرح را در سال ۲۰۲۰ نشان داد، وقتی که یک جت جنگنده F-35B بر فراز کالیفرنیا با آن برخورد کرد و سوراخی در KC – ۱۳۰ تشکیل کرد و هر دو موتور سمت راست آن را نابود کرد.

با وجود فشرده شدن سریع بدنه، آتش سوزی در بدنه و از دست دادن ناگهانی سوخت، خدمه KC – ۱۳۰ به سلامت در یک مزرعه گل کلم در آن نزدیکی فرود آمدند و صدمه جدی ندیدند.

این چنین C-130J به طور قابل توجهی ارزان تر از E – ۶ است. بوئینگ در سال ۱۹۹۱ تشکیل ۷۰۷ را متوقف کرد و تعداد بسیاری از قطعات نسخه های آخر به نیروی دریایی رسید.

این جت ها اکنون بیشتر از ۳۰ سال قدمت دارند؛ با قطعات یدکی اندک، که در هوا نگه داشتن آن ها را به چالشی گران قیمت تبدیل می کند. از نظر دیگر، C – ۱۳۰ یکی از پراستفاده ترین هواپیماهای ترابری روی کره زمین است که بیشتر از ۲۵۰۰ فروند از آن توسط ۶۳ سرزمین خواست داده شده یا به آن ها تحویل داده شده است.

بعد از آزمایش های اولیه، نیروی دریایی در آوریل ۲۰۲۳ به لاکهید مارتین ۶۲.۲ میلیون دلار برای گسترش زیاد تر مفهوم EC – ۱۳۰ J اهدا کرد. اگر همه چیز خوب پیش برود، این شرکت سه هواپیمای گسترش ای در سال ۲۰۲۷ و شش هواپیمای دیگر EC – ۱۳۰ J را در سال سپس تحویل خواهد داد.

این گمان وجود دارد که این هواپیماهای تازه تا سال ۲۰۳۸ در کنار E-6 Mercury قرار بگیرند که به آن ها زمان کافی برای از بین بردن هرگونه نقطه ضعف در برنامه را بدهند.

C – ۱۳۰ که برای اولین بار در سال ۱۹۵۴ به پرواز درآمد، بیشتر از هر هواپیمای نظامی فرد دیگر در تاریخ در آسمان ها اوج گرفته است. در عصر جنگنده های پنهانکار، هواپیماهای بدون سرنشین با هدایت هوش مصنوعی و موشک های مافوق صوت، C – ۱۳۰ و آنتن رادیویی بلند آن یک برگشت به عقب شگفت است.

اگر روزی فرا برسد که ایالات متحده ناچار بشود قوت هسته ای خود را بر جهان تحمیل کند، این یک جت جنگنده تازه براق و پنهانکار نخواهد می بود که در آخر جهان به پرواز در می آید. این یک مطلب متنی ساده خواهد می بود که از طریق کیلومترها آنتن مخابره شده و از طریق وزوز پیشرانه پروانه ای C – ۱۳۰ انتشار می بشود.

منبع: عصر ایران