شما در باشگاه هستید و تقریباً به آخر تمرین رسیده‌اید. سوار بر دوچرخه ثابت در حال رکاب‌زدن هستید و فکر می‌کنید که تمرین امروزتان رو به پایان است، اما هنگامی که به ساعت نگاه می‌کنید، فهمید می‌شوید زمان زیاد آهسته‌تر از تصورات شما قبل و زمان بسیاری را صرف دوچرخه‌سواری نکرده‌اید. همین‌طور است؟ بر پایه مطالعه‌ای تازه، به نظر می‌رسد هنگامی که در حال ورزش کردن هستیم، زمان زیاد کندتر از حقیقت می‌گذرد.

توانایی‌ی گذر زمان برای افراد گوناگون در موقعیت‌های متفاوت، هم چنان به‌صورت معمایی علمی، حل‌نشده باقی مانده است و تعداد بسیاری از دانشمندان در حال بازدید سوال‌های حاضر می باشند. برای مثال، اخیراً مطالعه‌ای نشان داد تشکیل تحول در ویژگی‌های خاص تصاویر یا صحنه‌ای که می‌بینیم، می‌تواند فهمیدن ما از گذر زمان را به شکلی تحریف کند که زمان زمان سپری‌شده در میانه تماشا را فهمید نشویم. این مطالعه با سنجش فهمیدن افراد از گذر زمان، ایده‌ی جهانی ساعت داخلی را زیر سوال برد.

حتی آلبرت اینشتین نیز برای توضیح نظریه نسبیت، به طوری از این مفهوم منفعت گیری کرد که زیاد تر مردم به شکلی شهودی می‌توانند درکش کنند: «هنگامی مردی یک ساعت را با زنی قشنگ می‌گذراند، به نظر می‌رسد که فقط یک دقیقه قبل است. اما اگر این مرد یک دقیقه روی اجاقی داغ بنشیند، این یک دقیقه از هر ساعتی طویل‌تر می‌گذرد. این نسبیت است.»

اکنون، مطالعه‌ای تازه با سنجش ۳۳ شرکت‌کننده در حال رکاب‌زدن با دوچرخه ثابت، نحوه‌ی گذر زمان برای این افراد را در شرایط گوناگون، بازدید کرده است. در آزمایش، دوره‌ای مجازی به طول چهار کیلومتر، روی صفحه‌ای نمایش داده شد و از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا تلاش کنند این دوره را در سریع‌ترین زمان ممکن به آخر برسانند. بعد از انجام آزمایش اولیه با گفتن «فرایند آشناسازی»، شرکت‌کنندگان دوره‌ای شبیه را تحت سه شرایط متفاوت و به‌ترتیب اتفاقی، آزمایش کردند:

• فردی: در شرایطی که فقط تصویری مجازی از بازنمایی خودشان را مشاهده می‌کردند.
• با وجود حریف غیرفعال: در شرایطی که تصویری مجازی از شخص فرد دیگر نیز در دوره وجود داشت، اما این شخص مستقیماً با آن‌ها رقابت نمی‌کرد.
• با وجود حریف فعال: از شرکت‌کنندگان خواست شد تا با عکس مجازی شخص دیگر روی صفحه، مسابقه دهند و تلاش کنند که سریعتر از حریف، دوره را به آخر برسانند.

قبل از آزمایش، در طول آزمایش و بعد از آن، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا تخمین بزنند که در وقفه‌ی وقتی ۳۰ ثانیه‌ای، به نظر آن‌ها چه مقدار زمان قبل است. هیچ اطلاعاتی از ضربان قلب یا کارکرد شرکت‌کنندگان در طول آزمایش‌های گوناگون دوچرخه‌سواری، در دسترس آن‌ها قرار نگرفت تا در تخمین گذر زمان، تداخلی تشکیل نشود.

مسئله‌ی دلنشین این است که شرایط گوناگون آزمایش، تأثیر معنی‌داری بر فهمیدن گذر زمان نداشت. فهمیدن شرکت‌کنندگان از گذر زمان در مسابقه با حریف مجازی و یا حتی در دوچرخه‌سواری به‌طور فردی، نزدیک به ۹ درصد افت داشت. بدین معنی که عکس درونی آن‌ها از گذر زمان، مقداری از ساعت جلوتر می بود.