مطالعه‌ای تازه که به تحلیل نشانه‌های مربوط به شکل‌گیری دو دره غول‌پیکر روی ماه پرداخته است، مشخص می کند که این عارضه‌های سطحی در کمتر از ده دقیقه روی سطح قمری به‌وجود آمده‌اند. این یافته می‌تواند بر مأموریت‌های آینده «آرتمیس» ناسا به سمت دور ماه تأثیر بگذارد.

دهانه برخوردی «شرودینگر»، که به نام فیزیکدان مشهور کوانتوم، «اروین شرودینگر» نامگذاری شده، حفره‌ای بزرگ و دیدنی است که درون حوضه بزرگتر «قطب جنوبی-آیتکن» در سمت دور ماه واقع شده است. این دهانه به‌گفتن یکی از جوان‌ترین حوضه‌های شناخته‌شده، به خوبی نگه داری شده و هدفی وسوسه‌انگیز برای دانشمندانی است که درصدد کسب اطلاعات درمورد‌ی فرآیندهای شکل‌گیری دهانه‌های برخوردی می باشند.

به نقل از آی‌اف‌ال ساینس، در مطالعه‌ی سه پژوهشگر از موسسه علوم قمری و کالج سلطنتی لندن تلاش کردند تا توضیح دهند که دره‌های غول‌پیکر اطراف حوضه‌ی تسیولکوفسکی با قطر نزدیک به ۳۲۰ کیلومتر، چطور شکل گرفته‌اند. دره‌های مورد بازدید، دره شرودینگر و «پلانک»، از نظر اندازه قابل قیاس با ژرف دره «گرند کنیون» زمین می باشند. دره شرودینگر نزدیک به ۲۷۰ کیلومتر طول و ۲٫۷ کیلومتر عمق دارد، درحالی‌که طول و عمق دره پلانک به‌ترتیب به نزدیک به ۲۸۰ کیلومتر و ۳٫۵ کیلومتر می‌رسد.

چگونگی شکل‌گیری دره‌ها تا به امروز نامشخص بوده است. تیم تحقیقاتی با بازدید تصایر سمت دور ماه، نقشه‌هایی ساختند تا به آنها پشتیبانی کند مسیر باقی مانده پرتاب‌شده در طی اتفاقات برخوردی عامل شکل‌گیری دهانه را محاسبه کنند. آن‌ها با مدلسازی برخورد، تفاوت‌های کلیدی را بین شکل‌گیری گرند کنیون و دره‌های روی ماه مشاهده کردند.

تیم تحقیقاتی نوشت: «درحالی‌که گرند کنیون در آریزونا طی ۵ تا ۶ میلیون سال توسط آب تراشیده شده و دارای بافتی یکپارچه است که بیشتر از ۷۰ میلیون سال پیش شکل گرفته، دره شرودینگر و پلانک ماه تنها در کمتر از ۱۰ دقیقه توسط جریان سنگ‌های برخوردی تراشیده شدند.»