در سال‌های تازه، ارتش آمریکا دقت بسیاری به مفهومی به نام «پرتاب تاکتیکی عکس العمل‌پذیر» داشته است. این ایده اساساً بدین معنی است که اگر تهدیدی سریع و غیرمنتظره در فضا رخ دهد، برای مثالً دشمن یک ماهواره‌ی مهم دفاع ملی را از بین ببرد، ارتش بتواند به‌شدت یک ماهواره را روی زمین سوخت‌گیری و به موشک متصل کند و به فضا بفرستد.

نیروی فضایی ایالات متحده قابلیت پرتاب تاکتیکی عکس العمل‌پذیر را اولین بار در سال ۲۰۲۳ با انجام پرتابی برفراز موشک آلفا از شرکت فایرفلای به نمایش گذاشت. در این پرواز آزمایشی به نام «ویکتوس ناکس»، یک ماهواره درون محفظه‌ی محموله قرار گرفت، به موشک متصل شد و همه مرحله های نهایی آماده‌سازی برای پرتاب را در کمتر از ۲۷ ساعت تکمیل کرد.

اما چه می‌بشود اگر راهی به‌مراتب سریع تر برای پاسخگویی وجود داشته باشد؟ دولت آمریکا به‌منظور دستیابی به همین چشم‌انداز به‌تازگی پشتیبانی‌هزینه‌ای به قیمت ۶۰ میلیون دلار به یک شرکت فضایی نوظهور به نام گراویتیکس (Gravitics) اعطا کرد تا طرحی مفهومی به نام «ناو ماهواره‌بر مداری» (Orbital Carrier) را گسترش دهد.

مقام‌های گراویتیکس در گفتگو با ارزتکنیکا جزئیات بسیاری درمورد‌ی قابلیت‌های خاص ناو ماهواره‌بر مداری اراعه نکردند. این چنین، بیانیه‌ی خبری منتشرشده درمورد‌ی پشتیبانی‌هزینه‌ی دولتی نیز که تحت برنامه‌ی افزایش اندوخته‌گذاری استراتژیک (STRATFI) از سوی نیروی فضایی ایالات متحده فراهم شده، اطلاعات خاصی را آشکار نمی‌کند. نیروی فضایی ترجیح می‌دهد جزئیات عملیاتی این وسیله را محرمانه نگه دارد.

اما به‌طور کلی، مفهوم ناو ماهواره‌بر مداری شامل یک ماژول بدون سختی است که می‌تواند یک یا چند ماهواره را از پیش در مدار مستقر کند. این چنین ماژولی ماهواره‌ها را از محیط فضا جدا نگه می‌دارد، از باتری‌ها و تجهیزات الکترونیکی حساس آن‌ها دربرابر چرخه‌های حرارتی ۹۰ دقیقه‌ای محافظت می‌کند و تاثییر تابش‌های فضایی زیان اور را افت می‌دهد.

ناو ماهواره‌بر مداری این چنین می‌تواند ماهواره‌ها را از دید دیگر کشورها یا بازیگران متخاصم نهان کند. سپس، هر زمان که یک ماهواره مورد نیاز باشد، این ماژول می‌تواند آن را در مدارهای گوناگون مستقر کند.

مأموریت آزمایشی برای نمایش کارکرد ناو ماهواره‌بر مداری امکان پذیر در سال ۲۰۲۶ انجام بشود؛ اما گراویتیکس و نیروی فضایی آمریکا تا بحال هیچ جدول وقتی مشخصی اراعه نکرده‌اند.

شرکت گراویتیکس در سال ۲۰۲۱ با مقصد ساخت سازه‌های بزرگ در فضا برای سکونت یا کاربردهای دیگر بنیان‌گذاری شد. نام این شرکت بازتاب‌دهنده‌ی تمایل طویل مدت آن برای تشکیل گرانش مصنوعی در فضا است.

محصول اولیه‌ی گراویتیکس یک ماژول با قطر ۴ متر است که می‌تواند انرژی و فضای دارای سختی را فراهم کند. این ماژول درحال حاضر در همکاری با شرکت آکسیوم اسپیس در حال ساخت است و می‌تواند در پروژه‌های ایستگاه‌های فضایی دیگر نیز مورد منفعت گیری قرار گیرد. اما گراویتیکس با دریافت پشتیبانی‌هزینه‌ی دولتی تازه، اکنون داخل کاربردهای نظامی در فضا نیز شده است.

کالین دون، مدیرعامل گراویتیکس می‌گوید:

چشم‌انداز ما برتری فضایی است. ما معتقدیم این چشم‌انداز هم با نیازهای وزارت دفاع و هم با بازار تجاری سازگار است. ناوهای مداری به‌طور کلی بر پایه‌ی یک وسیله‌ی نقلیه‌ی یکسان طراحی شده‌اند؛ یکی در حالت بدون سختی برای اراعه‌ی قابلیت‌های تحرک به وزارت دفاع و فرد دیگر در حالت دارای سختی برای خدمات لجستیکی، گسترش ایستگاه‌های فضایی و فراهم انرژی اضافی برای عملیات‌های ایستگاهی.

گراویتیکس این چنین روی یک ماژول بزرگ‌تر با قطر ۷٫۶ متر به نام «استارمکس» کار می‌کند و آزمایش‌های سختی آن را انجام است. این ماژول ۴۰۰ متر مکعب حجم دارای سختی خواهد داشت که تقریباً ۴۰ درصد کل ایستگاه فضایی بین‌المللی است. روی کاغذ، این چنین فضاپیمایی آن‌قدر بزرگ خواهد می بود که بتواند جنگنده‌های خیالی دنیای جنگ ستارگان را در فضا مستقر کند. یقیناً، این چنین ایده‌ای به گمان زیادً شوخی است یا دست‌کم امیدواریم جدی نباشد!