بر پایه یافته‌های پژوهش، به‌نظر می‌رسد عامل مهم تفاوت‌ها ریزگرانش باشد، نه پرتوهای کیهانی؛ چون نشانه‌ای از نقش دیدنی تابش‌ها در افت تراکم استخوان دیده نشد.

یافته‌های مطالعه با نتایج پژوهش‌های قبل روی ماهی‌های مداکا نیز هم‌خوانی داشت. این ماهی‌ها در ایستگاه فضایی بازدید شدند و پژوهشگران دریافتند که ریزگرانش علتبرهم خوردن توازن بین دو نوع سلول استخوانی می‌بشود: استئوبلاست‌ها که استخوان می‌سازند و استئوکلاست‌ها که بافت استخوان را تجزیه می‌کنند.

در فضا، فعالیت استئوکلاست‌ها افزایش می‌یابد و در نتیجه، چگالی معدنی استخوان افت اشکار می‌کند. این فرایند مشخص می کند که حتی ساختارهای سلولی بدن نیز تحت تأثیر مستقیم ریزگرانش قرار می‌گیرند.

پژوهشگران در ادامه‌ی بازدید‌ها، به مسئله‌ی جالبی برخوردند. برخی استخوان‌ها نه‌تنها تحلیل نمی‌روال، بلکه متراکم‌تر هم خواهد شد. برای مثال، در استخوان فک و جمجمه‌ی موش‌ها افزایش تراکم دیده شد.

یکی از توضیحات احتمالی برای این اتفاق، پرفشاری خون در نواحی بالایی بدن در روزهای نخست اقامت در مدار است؛ وضعیتی که طبق معمولً با ورم صورت، اختلال در بویایی و سردردهای خاص همراه است. بدن بعد از مدتی با این شرایط سازگار می‌بشود و با افت حجم خون، سختی اضافی را تعدیل می‌کند.

پژوهش تازه، پنجره‌ی جدیدی به تأثیرات اقامت در فضا بر سیستم اسکلتی گشوده است. یافته‌ها نه‌تنها فهمیدن پژوهشگران از تغییرات استخوانی در ریزگرانش را ژرف‌تر کرده‌اند، بلکه مسیرهایی برای طراحی راه حلهای پیشگیری یا جبران این تغییرات پیش روی آن‌ها گشوده‌اند.

هرچه شناخت بهتری از بدن در شرایط غیرزمینی داشته باشیم، آمادگی برای وجود پایدارتر در فضا زیاد تر خواهد می بود. و احتمالا روزی این شناخت، کلید زندگی طویل‌زمان فراتر از زمین باشد.

یافته‌های پژوهش موش‌ها در مجله PLOS One انتشار شده است.