زنی در ایالات متحده تقریباً دو دهه بعد از آنکه در ۳۰ سالگی دچار سکته در ساقه‌ی مغز شد و توانایی گفتار خود را از دست داد، به‌واسطه‌ی فرایندی نوآورانه در واسط مغز و رایانه (BCI) توانسته بار دیگر افکارش را به‌صورت آنی به کلمات تبدیل کند.

روش ابتکاری محققان آمریکایی با تحلیل فعالیت مغزی او در بازه‌های وقتی ۸۰ میلی‌ثانیه‌ای و تبدیل آن به نسخه‌ای مصنوعی از صدای خودش، موفق شد تأخیر آزاردهنده‌ای را که در نسخه‌های قبل این فناوری وجود داشت، از بین بردارد.

برای افرادی که به علت بیماری‌هایی همانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) یا ضایعات در قسمت‌های حیاتی دستگاه عصبی، ربط بین مغز و مرکز گفتارشان از بین رفته است، ایمپلنت‌های مغزی همراه با نرم‌افزارهای اختصاصی، نویدبخش برگشت مجدد به توانایی برقراری ربط بوده‌اند.

تعدادی از پروژه‌های ترجمه‌ی گفتار BCI اخیراً پیشرفت‌های چشمگیری داشته‌اند که مقصد هرکدام افت زمان صرف شده برای تبدیل گفتار از افکار است. زیاد تر راه حلهای حاضر نیاز دارند تا ابتدا یک قسمت کامل از متن را دریافت کنند تا نرم‌افزار بتواند معنی آن را تحلیل کند؛ این کار به تأخیرهای قابل‌توجهی بین اغاز فکر و تشکیل گفتار منجر می‌بشود. تاخیر زیاد نه تنها غیرطبیعی است، بلکه می‌تواند برای افرادی که از این چنین سیستم‌هایی منفعت گیری می‌کنند خسته‌کننده و ازردهکننده باشد.

محققان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و سانفرانسیسکو در گزارش خود می‌نویسند: «بهبود زمان تأخیر در ساخت گفتار و افزایش شدت رمزگشایی برای داشتن مکالمه‌ای پویا و ارتباطی روان، امری الزامی است.» تیم پژوهشی به رهبری کیلو لیتل‌جان، مهندس علوم رایانه از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، توضیح می‌دهد این قضیه وقتی پیچیده‌تر می‌بشود که در نظر بگیریم پخش صدای ساخته‌شده و فهمیدن آن از سوی کاربر و شنونده، به زمان بیشتری نیاز دارد.

زیاد تر راه حلهای جاری در حوزه‌ی BCI مبتنی بر این می باشند که کاربر به‌طور آشکار باید حرکات گفتاری را همانند‌سازی کند تا سیستم، آموزش ببیند، حتی اگر صدایی تشکیل نشود. این فرایند برای افرادی که زمان‌ها است از توانایی گفتاری نصیب یا از ابتدا با مشکلات گفتاری روبه رو بوده‌اند، چالش‌برانگیز است؛ چرا که فراهم داده‌های کافی برای آموزش نرم‌افزارِ رمزگشای افکار به گفتار در این شرایط، دشوار و گاه غیرممکن است.