پژوهش‌های ووپسون این چنین به این ایده پرداخته که «اطلاعات دارای جرم است» و به این علت می‌توان آن‌ها را حالتی از ماده درنظر گرفت. اگر ذرات بنیادی را واحدهای ذخیره‌سازی داده همانند به DNA درنظر بگیریم، آن‌گاه می‌توان مقدار اطلاعات حاضر در جهان را نیز محاسبه کرد.

بر پایه فیزیک ذرات، ذرات بنیادی کوچک‌ترین واحدهای ممکن ماده در جهان می باشند؛ همانند بیت‌هایی که کوچک‌ترین واحد اطلاعات دیجیتال به‌شمار می‌آیند. ووپسون فکر می‌کند که ذرات را می‌توان به طور پیکسل‌ها یا سلول‌مانندهایی در فضا-زمان سازماندهی کرد که بسته به این که پیکسل حاوی ماده باشد یا خیر، مقدار یک یا صفر بگیرند.

بر پایه مقاله تازه ووپسون، گرانش را می‌توان به‌گفتن شاخصی از «پیکسلی‌شدنِ» توزیع ماده در جهان در نظر گرفت. هنگامی چندین ذره در یک پیکسل قرار می‌گیرند، به هم می‌پیوندند، به‌طوری که هر پیکسل تنها شامل یک «شیء» می‌بشود.

به‌حرف های‌ی ووپسون، ردیابی و محاسبه‌ی موقعیت و تکانه‌ی یک شیء واحد در فضا زیاد کارآمدتر از محاسبه‌ی موقعیت چندین شیء است؛ به این علت، به نظر می‌رسد گرانش فقطً یک مکانیزم بهینه‌سازی دیگر در فرآیندی محاسباتی باشد که مقصد آن فشرده‌سازی اطلاعات است.

در این قیاس، پیکسل همان فایل فشرده (ZIP) و گرانش نیروی فشرده‌سازی است که مقدار فضای اشغال‌شده را بهینه می‌کند. این نظریه هنگامی دلنشین‌تر می‌بشود که درنظر بگیریم با وجود فراگیربودن گرانش در سراسر جهان، ما تا این مدت واقعاً نمی‌دانیم گرانش چیست یا چرا وجود دارد. ما می‌توانیم آن را اندازه‌گیری کنیم، اما ماهیت آن را فهمیدن نمی‌کنیم.

درنظر گرفتن گرانش از منظر چارچوب‌های متفاوت، برای مثالً به‌گفتن مکانیزم بهینه‌سازی محاسباتی جهان، احتمالا بتواند جواب‌هایی فراتر از آن‌چه نظریه نسبیت یا مکانیک کوانتوم اراعه خواهند داد، به ما بدهد. ووپسون در مقاله‌اش می‌نویسد:

این که جهان واقعاً یک ساختار محاسباتی باشد یا نه پرسشی بی‌جواب است، اما ماهیت آنتروپیک گرانش، شواهد قانع‌کننده‌ای اراعه می‌دهد که مشخص می کند اطلاعات، جزئی بنیادی از حقیقت فیزیکی است و فشرده‌سازی داده‌ها، فرآیندهای فیزیکی در جهان را هدایت می‌کند. پژوهش‌های آینده باید بر پالایش این چارچوب، بازدید کارکرد آن در عرصه‌های نسبیتی و گرانش کوانتومی و نیز بازدید اعتبار تجربی آن متمرکز باشند.

مقاله در ژورنال AIP Advances انتشار شده است.