ربات‌های «راه‌رونده» مورد اشاره، درواقع جک‌های هیدرولیکی ماژولار و همه‌جهته می باشند که هر یک توانایی بلند کردن نزدیک به ۱۰ تن وزن را دارند. حسگرها به‌طور مداوم سختی، لرزش و ترازبودن سازه را پایش می‌کنند، درحالی‌که واحد کنترل مرکزی مبتنی بر هوش مصنوعی، اعتدال و حرکات جک‌های هیدرولیکی را به شکل خزیدنی منسجم هماهنگ می‌سازد.

پروژه جا‌به‌جایی در اواخر سال ۲۰۲۳ وقتی اغاز شد که بلوک شهری نزدیک به ۴۸ متر به سمت غرب و ۴۶ متر به  سمت شمال جابه‌جا شد تا فضای ملزوم برای ساخت‌و‌ساز زیرزمینی فراهم بشود. برگشت دادن بلوک شهری به محل مهم خود از تاریخ ۱۹ مه سال جاری اغاز شد و در طول ۱۹ روز، در تاریخ ۷ ژوئن به آخر رسید، به طوری که مجموعه مجدد روی پی‌های مهم خود قرار گرفت.

این اولین باری نیست که انسان‌ها سازه‌های بزرگ را جابه‌جا می‌کنند. در سال ۱۹۸۵، هتل فرمونت در سن‌آنتونیو تگزاس روی بارکش‌های چرخ‌دار مخصوص قرار گرفت و شش بلوک آن‌طرف‌تر در خیابان، به محل جدیدی منتقل شد.

در سال ۱۹۳۰، شرکت تلفن ایندیانا بل ساختمان هشت ساله و هفت طبقه‌ی خود را به اندازه ۹۰ درجه به طور جانبی چرخاند تا فضای ملزوم برای ساخت ساختمان جدیدی فراهم بشود.

شگفت‌ترین قسمت ماجرا این می بود که در طول چرخاندن ساختمان، فعالیت شرکت به روال عادی ادامه داشت؛ اپراتورها، کارمندان و مدیران در رفت‌وآمد بودند. گاز، آب، برق و خدمات تلفن هیچ زمان در طول این جابه‌جایی یک‌ماهه که همانند حرکت صفحه گردان می بود، قطع نشدند.

شبیه جابه‌جایی در چین، مهندسان ساختمان را با منفعت گیری از جک‌ها بلند کردند، اما آن را به پشتیبانی غلتک‌های هیدرولیکی روی تیرهای چوبی ۷۵ تنی به اندازه ۹۰ درجه چرخاندند و سپس مجدد روی فونداسیون تازه قرار دادند. متاسفانه، این ساختمان در سال ۱۹۶۳ تخریب شد تا جای خود را به ساختمان اداری ۲۲ طبقه بدهد که اکنون میزبان شرکت AT&T است.