پژوهشگران با انجام اندازه‌گیری‌های ایزوتوپی نفوذهای سنگی در کمربند نووآگیتوک، سن آن‌ها را نزدیک به ۴٫۱۶ میلیارد سال تخمین زدند.

نفوذهای سنگی (جریان‌های مذاب که داخل سنگ‌های قدیمی‌تر نفوذ کرده‌اند) باید از سنگ‌های میزبان جوان‌تر باشند. به این علت، اگر این نفوذها سن مشخصی داشته باشند، سنگ‌های مهم (قدیمی‌تر) باید حداقل به همان اندازه یا زیاد تر قدمت داشته باشند. این نوشته علتمی‌بشود گمان درست‌بودن نظریه‌ای که گفتن می‌دارد این سنگ‌ها از دوران هادئن می باشند، زیاد تر بشود. نویسندگان می‌گویند امکان پذیر توضیح‌های فرد دیگر هم وجود داشته باشد، اما آن توضیحات نیازمند اتفاقات زیاد نادری می باشند که گمان رخ دادنشان زیاد اندک است.

برای آنکه نظریه جانشین معتبر باشد، باید دو قسمت مجزا از مواد گوشته زمین بدون اختلاط با دیگر مواد نگه داری شده و سپس به‌طور جدا گانه و همزمان با سنگ‌هایی که بعدا بخشی از کمربند سنگی شده‌اند، عکس العمل نشان داده باشند؛ اما این چنین شرایطی به‌علت پیچیدگی و گمان زیاد اندک، از دید پژوهشگران دور از انتظار به‌نظر می‌رسد.

ما در واقع بلورهایی داریم که به دوران هادئن بازمی‌گردند و برجسته‌ترین مثالهای آن مربوط به منطقه جک هیلز در غرب استرالیا است. با‌این‌حال، این‌ها ذرات زیاد ریز «زیرکن» می باشند که زمان‌ها پیش از سنگ‌های مهم‌ خود جدا شده‌اند. این چنین، آن‌ها زیاد تر داخل سنگ‌های جوان‌تر شده و مجدد تحت فرسایش قرار گرفته‌اند.

با دقت به نتایج پژوهش تازه می‌توان او گفت ادعای آمریکا مبنی بر داشتن قدیمی‌ترین سنگ‌های جهان، به گمان زیاد زیاد نادرست است؛ چرا که قدیمی‌ترین سنگ‌ها در مناطقی زیاد دورتر یعنی در شمال کانادا، یافت شده‌اند.

مطالعه در مجله ساینس انتشار شده است.