قبل از صفحه طلایی معروف وویجر، پایونیر ۱۰ و ۱۱ پیغامی تصویری را حمل می‌کردند که شامل موقعیت منظومه شمسی در کیهان با منفعت گیری از تپش‌های ضرب‌آهنگ‌دار تپ‌اخترها، مکان زمین در منظومه شمسی و عکس مرد و زنی برهنه در کنار نمایی از خود فضاپیما می بود. پلاک پایونیر، مأموریت‌های پایونیر ۱۰ و ۱۱ را به نخستین ماموریت‌های فضایی تبدیل کرد که حامل پیغام برای موجودات فرازمینی می باشند.

فضاپیماهای پایونیر با این که چند سال پیش از وویجرها پرتاب شدند، شدت کمتری دارند. اکنون وویجر ۱ دورترین فضاپیما از زمین و خورشید است. بعد از آن، وویجر ۲ قرار دارد که در ژوئیه ۲۰۲۳ از پایونیر ۱۰ جلو زد. پایونیر ۱۱ اکنون چهارمین فضاپیمای دور از زمین است. این فضاپیماها در میلیون‌ها سال آینده از نزدیکی دو ستاره‌ی مشاهده‌پذیر با چشم غیرمسلح گذر خواهند کرد: دبران، درخشان‌ترین ستاره صورت فلکی گاو برای پایونیر ۱۰ و لاندا عقاب برای پایونیر ۱۱.

تیم‌های ناسا تا سال‌ها بعد از گذر فضاپیماها از کنار سیار‌ه‌های بیرونی، هم چنان سیگنال آن‌ها را دریافت می‌کردند. آخرین سیگنال پایونیر ۱۰ در ۲۳ ژانویه ۲۰۰۳، از فاصله‌ی ۱۲٫۲۳ میلیارد کیلومتری دریافت شد. پایونیر ۱۱ نیز آخرین بار در ۴ نوامبر ۱۹۹۵، از فاصله‌ی نزدیک به ۶٫۴ میلیارد کیلومتری با زمین تماس برقرار کرد. همین رهگیری طویل مدت علتکشف اتفاق‌ای شگفت شد: هر دو فضاپیما به شکلی غیرقابل‌توضیحی در حال افت شدت بودند؛ آن‌ها بعد از عبور از فاصله‌ی ۲۰ واحد نجومی از خورشید، از موقعیت مورد انتظار عقب می‌ماندند.

پایونیرها همان گونه که از اسمشان پیداست، پیشگام بودند. آن‌ها الهام‌قسمت فضاپیماهای وویجر و حتی نیوهورایزنز شدند؛ کاوشگری که بعد از بازدید از پلوتو و آروکوت، جرم آدم‌برفی‌شکل کمربند کویپر، پنجمین فضاپیمایی خواهد می بود که منظومه شمسی را ترک می‌کند. مأموریت‌های پایونیر در مطالعه مستقیم سیاره‌های گازی غول‌پیکر و فضای بیرونی منظومه شمسی نقشی تعیین‌کننده داشتند.

درواقع پایونیرها پرواز کردند تا وویجرها بتوانند اوج بگیرند.