ماده‌ تاریک نامی موقتی برای هر چیزی است که مسئول گرانش اضافی جهان است. برای توضیح آن، طیفی از گزینه‌های نظری شامل توده‌هایی در ابعاد سیاره تا ذرات گذرا وجود دارد. بااین‌حال، با وجود جستجوهای گسترده و دقیق، هیچ‌یک از این گزینه‌ها تا بحال قبول نشده‌اند.

پروفومو برای بازدید‌های تازه خود درمورد نامزدهای جانشین ماده تاریک، به حوزه‌های فرد دیگر از فیزیک روی آورد. او در نخستین ایده به کرومودینامیک کوانتومی پرداخت؛ نظریه‌ای که نیروی هسته‌ای قوی عامل پیوند کوارک‌ها، گلوئون‌ها در ذراتی همانند پروتون‌ها و نوترون‌ها را توضیح می‌دهد. مطابق این نظریه، نوعی «جهان آینه‌ای» در دل جهان ما وجود دارد که در آن، نیروی قوی با نوع فرد دیگر جانشین شده است که ذرات بنیادی نهان از مدل استاندارد ما را به هم پیوند می‌دهد.

پروفومو در مقاله خود توضیح می‌دهد که تحت شرایط خاصی در اغاز جهان، غلظت این ذرات نهان می‌توانست آن‌قدر زیاد بشود که سیاه‌چاله‌های ماده تاریک شکل بگیرند؛ اجرامی که تنها از طریق گرانش با جهان قابل مشاهده ما تعامل می‌کنند.

پروفومو برای مقاله دوم به نظریه میدان کوانتومی در افق کیهانی متوسل می‌بشود؛ چیزی همانند نسخه‌ای در مقیاس کیهانی از افق اتفاقات سیاه‌چاله، یعنی همان «لبه» جهان قابل مشاهده که هیچ زمان قادر به مشاهده فراتر از آن نخواهیم می بود.

بر پایه نظریه کیهان‌شناسی جاری، جهان بعد از بیگ‌بنگ داخل دوره‌ای از انبساط شتاب‌دار شد. در این زمان، نوسانات کوانتومی در افق کیهانی می‌توانسته‌اند به‌طور خودبه‌خودی ذرات ماده تاریک را با دامنه‌ای از جرم‌ها تشکیل کنند.

هر دو توضیح تازه و غیرمتعارف‌اند، اما پایه‌ای محکم در نظریه‌های جاری دارند و باید با آزمایش‌های آینده قابل بازدید باشند. تا این مدت به کار بیشتری برای پالایش این مدل‌های تازه نیاز است، اما پروفومو می‌گوید این ایده‌ها امکان‌های جدیدی را برای کاوش و فهمیدن ماده تاریکی که سراسر جهان را فراگرفته، باز می‌کنند.

هر دو پژوهش در مجله Physical Review D انتشار شده‌اند. لینک آن‌ها را می‌توان اینجا و اینجا یافت.