ستاره‌شناسان با منفعت گیری از مشاهدات جیمز وب که بین اوت و اکتبر ۲۰۲۴ انجام شد، هشت سیاره آزاد شناور را بازدید کردند. این اجرام با جرم‌هایی بین پنج تا ده برابر مشتری، به دسته‌ای تعلق دارند که به گفتن کم‌جرم‌ترین اجرامی که از فروپاشی ابرهای عظیم گازی شکل می‌گیرند، شناخته خواهد شد. این ابرهای عظیم گازی بعضی اوقات به گفتن «زایشگاه ستاره‌ای» نامیده خواهد شد، چون طبق معمولً با شکل‌گیری ستاره مرتبط می باشند.

سیاره‌های آزاد ذکرشده به دلایلی نتوانستند جرم کافی برای نگه داری عکس العمل‌های همجوشی هسته‌ای در هسته خود جمع‌آوری کنند و به ستاره‌های واقعی تبدیل شوند. یقیناً این اجرام نباید با کوتوله‌های قهوه‌ای نادرست گرفته شوند. کوتوله‌های قهوه‌ای اجرامی زیرستاره‌ای زیاد سنگین‌تر از مشتری می باشند که ده‌ها برابر سنگین‌ترند و این چنین نمی توانند همجوشی هسته‌ای را اغاز کنند، به این علت به آن‌ها لقب «ستاره‌های ناکام» داده شده است.

ستاره‌شناس‌ها در پژوهش تازه تابش‌های اضافی طیف فروسرخ سیاره‌های سرگردان را شناسایی کردند و نشان دادند که شش مورد از آن‌ها تابش‌هایی مرتبط با گرد و غبار گرم دارند. این یافته وجود یک دیسک یا ابر گازی و غباری حوالی سیاره را مشخص می کند.

یافته‌ی فوق به خودی خود غیرمعمول نیست و پیش از این هم این چنین دیسک‌هایی اطراف سیاره‌های سرگردان شناسایی شده‌اند. این دیسک‌ها که قرص‌های پیش‌سیاره‌ای نامیده خواهد شد، به مناطقی برای گردآمدن گرد و غبار متراکم و شکل‌گیری سیاره‌ها حرف های خواهد شد.

بااین‌حال بر پایه شواهد یافت‌شده همانند وجود دانه‌های سیلیکاتی که در حال رشد و کریستالیزه‌‌شدن هسند، دیسک‌های این سیاره‌های سرگردان اکنون اولین مرحله های حیاتی شکل‌گیری سیاره‌ها را نشان خواهند داد. این دانه‌های غبار می‌توانند به هم بچسبند و خرده‌سیاره‌ها را شکل دهند؛ اجرام بزرگ و جامدی که اجزای سازنده یک سیاره جوان به شمار می‌روال.

به حرف های‌ی نویسندگان، این نخستین بار است که دانه‌های سیلیکاتی اطراف یک جرم با جرم سیاره‌ای شناسایی خواهد شد. یافته‌ها با مطالعه قبلی آن‌ها که نشان داد دیسک‌های سیاره‌های سرگردان می‌توانند میلیون‌ها سال دوام بیاورند و زمان کافی برای شکل‌گیری دنیاهای اولیه فراهم کنند، سازگار می باشند.

الکس شولز، نویسنده همکار و ستاره‌شناس دانشگاه سنت اندروز، در بیانیه‌ای او گفت: «این مطالعات نشان خواهند داد که اجرامی با جرم‌های شبیه سیاره‌های غول‌پیکر توانایی شکل‌دادن منظومه‌های سیاره‌ای مینیاتوری خود را دارند. این سیستم‌ها می‌توانند همانند منظومه شمسی باشند، فقط با مقیاس کوچک‌تر، با جرمی کمتر از یک‌صدم و اندازه‌ای کوچک‌تر. تا این مدت اشکار نیست که آیا این چنین منظومه‌هایی واقعاً وجود دارند یا نه.»

مسئله خنده‌دار اینجاست که احتمالا نیاکان ما دچار دیدگاه زمین‌مرکزی خود نبودند؛ آن‌ها فقط منظومه سیاره‌ای اشتباهی را در ذهن داشتند.

پژوهش برای انتشار کردن در نشریه استرونومیکال ژورنال پذیرفته شده است.