منظومه‌ی شمسی مرز مشخصی ندارد. در فراسوی نپتون، تأثیر خورشید از برخی جهات آن‌قدر کم است که دوقلوهای وویجر توانستند از قلمرو ستاره‌مان خارج و به فضای بین‌ستاره‌ای داخل شوند. بااین‌حال، تا این مدت دنباله‌دارها و اجرام بزرگ‌تر در فواصل زیاد دور به‌دور خورشید می‌چرخند.

اخترشناسان از چندی پیش به این فکر می‌کنند که در آن نواحی تاریک، جایی که خورشید تنها یکی از ستارگان آسمان است، چه چیزی امکان پذیر نهان باشد. اکنون گروهی از پژوهشگران گمان وجود یک سیاره‌ی تازه را نقل کرده‌اند؛ یقیناً نه همان سیاره‌ای که احتمالا فکر کنید.

جهان پیشنهادی همان سیاره مشهور نهم نیست؛ دنیایی فرضی بزرگ‌تر از زمین اما کوچک‌تر از نپتون که فکر می‌بشود فاصله‌اش از خورشید به دست‌کم ۳۰۰ واحد نجومی و احتمالا حتی زیاد تر می‌رسد. ایده‌ی وجود سیاره‌های ناشناخته‌ی زیاد تر در منظومه‌ی شمسی زیاد قدیمی است. پیش از مطرح فرضیه‌ی سیاره نهم، وقتی که پلوتو تا این مدت به سیاره کوتوله تنزل نیافته می بود، این ایده نام «سیاره X» را به خود گرفت که هم به شماره ۱۰ در اعداد رومی و هم نماد مجهول در ریاضیات اشاره دارد.

اکنون گفتن «سیاره ایکس» با «سیاره نهم» پیوند خورده است؛ از همین‌رو، تیم پژوهشی به سرپرستی امیر سراج، اخترشناس از دانشگاه پرینستون و همکارانش نظر کرده‌ که این جهان فرضی تازه «سیاره ایگرگ» ‌(Y) نامیده بشود. شواهد پیشنهادی برای وجود این جرم فرضی از انحراف صفحه‌ی مداری اجرام فرانپتونی دور (TNO) به دست آمده است. دراصل، مدار این اجرام درمقایسه با صفحه‌ی منظومه‌ی شمسی به‌طور مداوم کج به‌نظر می‌رسد.

تا بحال تعداد بسیاری TNO شناسایی شده‌اند و به گمان زیادً شمار زیاد بیشتری در انتظار کشف می باشند. تیم پژوهشی، اجرامی را بازدید کرد که از فاصله‌ی بین ۵۰ تا ۴۰۰ واحد نجومی، به‌دور خورشید می‌چرخند. آن‌ها به‌دقت اجرامی را که مدارشان با نپتون در رزونانس است (برای مثالً جرمی که به‌ازای هر ۱۰ بار گردش نپتون، یک بار مدارش را کامل می‌کند) کنار گذاشتند و سپس توزیع باقی اجرام را بازدید کردند.

در اجرام فرانپتونی دور با فاصله‌ی بین ۵۰ تا ۸۰ واحد نجومی، هیچ انحرافی از صفحه منظومه شمسی دیده نمی‌بشود؛ اما شواهد آماری مشخص می کند که در فواصل بین ۸۰ تا ۲۰۰ و این چنین ۸۰ تا ۴۰۰ واحد نجومی، انحرافی نزدیک به ۱۵ درجه وجود دارد. تنها دو درصد گمان دارد که این انحراف فقطً اشتباه یا اتفاق باشد و اگر این چنین نباشد، کشف TNO-های زیاد تر باید آن را قبول کند.

پژوهشگران باور دارند که اگر شواهد حاضر اتفاقی نباشد، بهترین توضیح برای آن، وجود سیاره‌ای با جرمی بین عطارد و زمین است که در فاصله‌ی ۱۰۰ تا ۲۰۰ واحد نجومی به‌دور خورشید می‌چرخد. جرمی در حد پلوتو نیز می‌تواند توجیه‌کننده باشد؛ اما سناریوی مطلوب‌تر نیست. هر جرمی بزرگ‌تر از زمین نیز باید در بازه‌ی ۵۰ تا ۸۰ واحد نجومی انحراف تشکیل می‌کرد و به گمان زیادً تا بحال شناسایی شده می بود.

نویسندگان مقاله نوشته‌اند: «در نهایت، یادآوری می‌کنیم که سیاره‌ی فرضی ایگرگ همان گونه که در این پژوهش توصیف شده، در صورت قرارداشتن در محدوده‌ی پوشش رصدخانه ورا روبین، به گمان زیاد توسط آن قابل شناسایی خواهد می بود. اگر این چنین جرمی وجود داشته باشد اما به‌علت موقعیتش در آسمان (برای مثالً عرض دایرهالبروجی زیاد) توسط ورا روبین قابل مشاهده نباشد، این رصدخانه در هرصورت جزئیات انحراف صفحه‌ی کمربند کویپر را که ناشی از این سیاره است، روشن خواهد کرد.»

مقاله پژوهشگران برای انتشار کردن در نشریه MNRAS پذیرفته شده و در پایگاه داده آرکایو در دسترس است.