پژوهشی تازه بار دیگر نگاه‌ها را به سیگنال واو مرموز معطوف کرده است؛ شواهد مشخص می کند منشأ این سیگنال به گمان زیادً فرازمینی بوده و حتی امکان پذیر شدت بیشتری نسبت به تخمین‌های قبل داشته باشد. این سیگنال که در ۱۵ اوت ۱۹۷۷ در رصدخانه رادیویی بیگ ایر در دانشگاه اوهایو ثبت شد، به یکی از بزرگ‌ترین معماهای تاریخ اخترشناسی نامی ماندگار بخشید.

تا بحال فرضیه‌های بسیاری درمورد‌ی منشأ سیگنال واو! نقل شده است، اما زیاد تر آن‌ها به‌شدت رد شدند. یکی از نخستین توضیحات، وجود یک دنباله‌دار در مسیر دید تلسکوپ می بود، اما گروهی که سیگنال را ثبت کرده بودند، همان روزها این فرضیه را کنار گذاشتند. دلیلشان آشکار می بود: دنباله‌دارها سیگنالی گسترده و پراکنده تشکیل می‌کنند، نه موجی باریک و ناگهانی که به‌شدت قطع بشود. همین ویژگی علتشد سیگنال واو! جایگاهی اختصاصی در او گفت و گو جست‌وجوی حیات فرازمینی به دست آورد.

دیگر ویژگی مهم سیگنال واو!، موقعیت آن در نزدیکی خط هیدروژن است؛ بخشی از طیف رادیویی که به‌طور طبیعی نویز زیاد مقداری دارد و برای برقراری ربط بین تمدن‌های هوشمند گزینه‌ای ایده‌آل محسوب می‌بشود. همین امر علتشد جان کراوس، مدیر زمان رصدخانه‌ی اوهایو، در سال ۱۹۹۴ در نامه‌ای به کارل سیگن بنویسد: «سیگنال واو! به‌شدت نشانگر منشأ هوشمند و فرازمینی است، اما تا وقتی که مجدد مشاهده نشود، نمی‌توان قضاوت بیشتری کرد.»

با وجود دهه‌ها جست‌وجو، سیگنال هیچ‌گاه تکرار نشد. اکنون، گروهی از پژوهشگران در تلاش تازه، با منفعت گیری از راه حلهای نوین تحلیل داده و مرور آرشیوهای منتشرنشده، مجدد داده‌های بیگ ایر را بازدید کرده‌اند. نتایج در دو مقاله‌ی علمی انتشار شده که تا این مدت قضاوت همتا نشده‌اند.

نقش احتمالی ماهواره‌ها نیز بازدید شد، اما محتمل دانسته نشد. زیاد تر ماهواره‌های آن دوران در موقعیت مورد نظر قرار نداشتند و حتی اگر از مسیر دید تلسکوپ عبور می‌کردند، تنها کسری از ثانیه در میدان دید بودند، نه ۷۲ ثانیه کامل. به این علت، فقط ماهواره‌ای با مداری فراتر از ماه می‌توانست این چنین الگویی تشکیل کند.

قوت سیگنال واو! یکی از یافته‌های شگفت‌انگیز مطالعه می بود. پژوهشگران نشان دادند شدت آن به نزدیک به ۲۵۰ یانسکی می‌رسید، یعنی چهار برابر زیاد تر از برآوردهای قبل می بود. پروفسور آبل مندز، نویسنده‌ی مهم و مدیر آزمایشگاه زیست‌پذیری سیارات در دانشگاه پورتوریکو، در بیانیه‌ای گفت: «یافته‌های پژوهش راز سیگنال واو! را حل نمی‌کند، اما آشکارترین عکس از ماهیت و منشأ احتمالی آن را اراعه می‌دهد. اکنون می‌توانیم رصدهای آینده را هدفمندتر و دقیق‌تر از همیشه طراحی کنیم.»

افزون‌بر‌این، تیم پژوهشی به دو سیگنال شبیه در سال‌های ۱۹۷۷ و ۱۹۷۸ برخوردند که با نام‌های واو ۲ و واو ۳ شناخته خواهد شد. این سیگنال‌ها ضعیف‌تر بودند، اما ویژگی‌هایی شبیه سیگنال مهم داشتند. بازدید‌های بعدی نشان داد این سیگنال‌ها با ابرهای فشرده‌ی هیدروژن در محیط بین‌ستاره‌ای مرتبط بوده‌اند.

همین یافته‌ها جهت شد فرضیه‌ای تازه در مقاله‌ی نخست از پروژه‌ی آرسیبو واو نقل بشود: سیگنال واو! امکان پذیر ناشی از رخداد «ابرتابش» باشد؛ اتفاق‌ای که نوعی شراره‌ی همانند به لیزر در امواج رادیویی (میزر) را از یک ابر کوچک و سرد HI تشکیل می‌کند و به گمان زیادً با انفجارهایی همچون فوران یک مگنتار یا یک تکرارکننده‌ی پرتو گامای نرم اغاز شده است.