در فاصله‌ی نزدیک به ۴۰ سال نوری از زمین، هفت سیاره سنگی به دور ستاره‌ی سرخ سردی به نام تراپیست ۱ (Trappist-1) می‌چرخند. برخی از این سیار‌ه‌ها امکان پذیر برای حیات به شکلی که ما می‌شناسیم، سکونت‌پذیر باشند و همین نوشته جهت شده که اخترشناسان، تلسکوپ فضایی جیمز وب را به سمت هر یک از اعضای این منظومه نشانه بگیرند.

تا به امروز، نتایج چندان دلگرم‌کننده نبوده است: به نظر می‌رسد شماری از سیار‌ه‌های منظومه تراپیست ۱ فقطً اجرام سنگی فاقد جو می باشند که درمعرض محیط خالی و هولناک فضا قرار دارند. بااین‌حال، پژوهشگران به‌تازگی بعد از تجزیه‌وتحلیل دقیق یکی از این جهان‌ها به نام Trappist-1e، نتوانستند وجود جو غنی از نیتروژن را در اطراف آن رد کنند.

در منظومه شمسی ما، تیتان قمر سیاره زحل و یقیناً زمین ما، جوی دارند که زیاد تر آن از گاز نیتروژن راه اندازی شده است. Trappist-1e نیز همانند سیاره آبی در فاصله‌ای مناسب از ستاره‌اش قرار دارد و از محیطی با دمای معتدل و گرم منفعت‌مند است.

نیکول لوئیس، پژوهشگر سیاره‌های فراخورشیدی در دانشگاه کرنل و نویسنده دو مقاله که یافته‌های تازه درمورد Trappist-1e را توصیف کرده‌اند، به نیویورک‌تایمز می‌گوید اگر یکی از سیاره‌های منظومه تراپیست ۱ بتواند به گمان زیاد آب مایع را روی سطح خود نگه دارد، به گمان زیادً همین سیاره است.

از زمان اظهار کشف هفت سیاره‌ی تراپیست ۱ در سال ۲۰۱۷، اخترشناسان مجذوب آن‌ها شده‌اند. همه این سیاره‌ها انگارً سنگی می باشند؛ اما آیا امکان پذیر هیچ‌کدام همانند نقطه آبی کم‌رنگ ما باشند؟

خود ستاره تراپیست ۱ همانند خورشید ما نیست. این خبر برای افرادی که به جستوجو جهانی سکونت‌پذیر می‌گردند، هم مثبت است و هم منفی. این هفت سیاره به نحوه شگفت‌آوری به ستاره‌ی والد خود نزدیک‌اند؛ اما از آنجایی که تراپیست ۱ یک کوتوله سرخ کوچک و کم‌نور است، ناحیه‌ی سکونت‌پذیر آن، یعنی محدوده‌ای که یک سیاره می‌تواند آب مایع داشته باشد، به ستاره نزدیک است.

تراپیست ۱ ستاره‌ای فعال و پرخطر است و زیاد تر فوران‌های مرگباری دارد که امکان پذیر جو سیار‌ه‌ها را از بین ببرند. هنگامی اخترشناسان نگاهی دقیق به درونی‌ترین سیاره‌های این منظومه، یعنی Trappist-1b و 1c، انداختند، هیچ نشانه‌ای از جو اشکار نکردند. ماه قبل، پژوهشگران دیگر نشان دادند که Trappist-1d نیز فاقد مولکول‌های رایج در جو زمین، همانند آب، متان یا دی‌اکسید کربن است.

سپس نوبت به Trappist-1e رسید. در سال ۲۰۲۳، دانشمندان تلسکوپ جیمز وب را به سمت این سیاره نشانه گرفتند. اگر این دنیای فراخورشیدی جو داشت، هر نوری که از درون آن می‌گذشت و به تلسکوپ می‌رسید، باید حاوی نشانه‌های ظریف مولکول‌های گازی آن می‌می بود. اما ماجرا به همین سادگی نیست و تحلیل داده‌ها به تلاش زیاد نیاز داشت.

به‌حرف های‌ی دکتر لوئیس، تراپیست ۱ دردسر بزرگی برای پژوهشگران تشکیل می‌کند. از آنجایی که ستاره‌ای پرخروش و نزدیک است، جو آن محیط فضایی Trappist-1e را آلوده می‌کند. اما تیم دکتر لوئیس توانست تا حد امکان این آلودگی را از بین ببرد و چند گمان را رد کند.

به نظر نمی‌رسد که Trappist-1e جو غالبی با گاز هیدروژن داشته باشد. آسمان آن نیز انگارً غنی از دی‌اکسید کربن نیست؛ بدین معنی که همانند مریخ و زهره به بیابانی سرد با پوسته سبک کربن یا بیابانی سوزان و خفه در کربن، شباهت ندارد.

الگوی نوری که تلسکوپ جیمز وب از ستاره دریافت کرده، برآمدگی‌ها و پیچ‌خوردگی‌هایی دارد که امکان پذیر نشانه‌های نیتروژن باشند. اما تیم پژوهشی تا بحال توانسته Trappist-1e را فقط چند بار رصد کند و گمان وجود آلودگی ستاره‌ای باقیمانده وجود دارد. فعلاً آن‌ها شواهد قوی برای وجود جو اشکار نکرده‌اند، اما نمی توانند با قطعیت بگویند سیاره جو غنی از نیتروژن ندارد.

مطالعات Trappist-1e با منفعت گیری از تلسکوپ جیمز وب هم چنان ادامه دارد. در نهایت، دانشمندان خواهند دانست که اگر این سیاره اصلاً جو داشته باشد، چه نوع جوی آن را احاطه کرده است.

جسی کریستینسن، دانشمند ارشد مؤسسه علوم سیاره‌های فراخورشیدی ناسا که در هیچ‌کدام از مطالعات شراکت نداشته است، می‌گوید ستارگان نوع کوتوله سرخ همانند تراپیست ۱ در کیهان زیاد می باشند؛ درنتیجه دانستن این که آیا سیاره‌های سنگی آن‌ها می‌توانند جو خود را نگه داری کنند و به گمان زیادً سکونت‌پذیر باشند، اهمیت بالایی دارد.

تا بحال منظومه تراپیست ۱ انگارً فاقد هرگونه جو حفاظتی بوده است. هایدی همل، اخترشناس در انجمن دانشگاه‌ها برای پژوهش‌های اخترشناسی که در هیچ‌کدام از مطالعات شراکت نداشته است، می‌گوید اگر هیچ جوی حوالی Trappist-1e کشف نشود، «امکان پذیر نشان دهد که ستاره‌های سرد همانند تراپیست ۱ بهترین محیط برای حیات نیستند.»

اما فعلاً گمان دارد Trappist-1e یک سپر جوی داشته باشد تا خود را در برابر ستاره‌ی خشمگینش محافظت کند. دانشمندان تا این مدت یک جرعه امید و شوق بالا دارند.

یافته‌های پژوهشگران در ژورنال استرونومیکال لترز انتشار شده است.