مهندسان ناسا به‌تازگی دست به شاهکاری شگفت‌انگیز زده‌اند. تیم مأموریت موفق شد پیشرانه‌های فضاپیمای وویجر ۱ را که اکنون تقریباً ۲۵ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد، تعمیر کند؛ آن هم در حالی‌که این سامانه‌ها از سال ۲۰۰۴ از کار افتاده بودند. مهندسان این کار را درست پیش از آنکه آنتن ارتباطی با وویجر ۱ و وویجر ۲ به‌علت ارتقاء سیستم‌ها برای چند ماه خاموش بشود، انجام دادند.

وویجر ۱ از ۵ سپتامبر ۱۹۷۷، درحال سفر در پهنه کیهان است. این فضاپیما بعد از تکمیل مأموریت مهم خود که شامل مشاهده سیارات گازی می بود، از هر فضاپیمای فرد دیگر دورتر رفته است. یقیناً تعداد بسیاری از ابزار مهم این کاوشگر اکنون خاموش شده‌اند؛ برخی به این علت که دیگر ضرورتی ندارند (همانند دوربین و آخرین عکس نمادین آن)، و برخی دیگر به علت خرابی.

پیشرانه‌ها نقش حیاتی در نگه داری جهت‌گیری آنتن فضاپیما به‌سوی زمین دارند. مثالهایی که اکنون احیا شده‌اند، پیشرانه‌های مهم کنترل موقعیت فضاپیما می باشند؛ چون پیشرانه‌های فعال جاری که از نوع پشتیبان می باشند، امکان پذیر در پاییز امسال به‌علت تجمع رسوبات در لوله‌ها از کار بیفتند. در قبل، برای جلوگیری از این تجمع، تیم مأموریت هر از بعضی اوقات همه پیشرانه‌ها را روشن می‌کرد، اما در سال ۲۰۰۴، پیشرانه‌های مهم کنترل موقعیت با مشکل روبه رو شدند: دو گرمکن داخلی کوچک قوت خود را از دست دادند. در آن زمان، این مشکل حل‌نشدنی برداشت شد.

«کریم بدرالدین»، مدیر مأموریت وویجر در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا (JPL)، در بیانیه‌ای او گفت: «در آن زمان، تیم ماموریت با این نوشته که پیشرانه‌های مهم چرخشی ازکار افتاده‌اند، کنار آمده می بود؛ چون یک مجموعه پشتیبان کاملاً خوب در اختیار داشتند. صادقانه بگویم، به گمان زیادً فکر نمی‌کردند که وویجرها ۲۰ سال دیگر هم دوام بیاورند.»

با نزدیک‌شدن به دوره‌ای که ربط با فضاپیماها، به‌علت ارتقاء آنتن «ایستگاه فضایی ژرف ۴۳»، از ۴ مه ۲۰۲۵ تا فوریه ۲۰۲۶ قطع می‌بشود، ناسا می‌خواست یقین بشود که همه تدبیرها ملزوم را پیش‌بینی کرده است. این آنتن ۷۰ متری که در کانبرا استرالیا قرار دارد، بخشی از شبکه «فضای دوردست ناسا» (DSN) است. این آنتن، قدرتمندترین ایستگاه در این شبکه و تنها آنتنی است که می‌تواند با وویجرها که اکنون در فضای بین‌ستاره‌ای به‌سر می‌برند، ربط برقرار کند.

وقفه‌ی ارتباطی اینده، تیم ماموریت وویجر را بر آن داشت تا بار دیگر مشکل پیشرانه‌ی مهم را بازدید کند. آن‌ها گمان زدند که احتمالا اختلالی در یک مدار، یک «کلید» را در سیستم تحول داده باشد و اگر بتوانند با یک فرمان آن را تحول را لغو کنند، احتمالا پیشرانه‌ها مجدد به‌کار بیفتند.

اما حل مشکل بدون خطر نبوده است. تیم باید پیشرانه‌های مهم را که در حالت غیرفعال بودند، روشن و سپس تلاش می‌کرد تا مشکل گرمکن را رفع کند. اگر به هر علت، سامانه خودکار فضاپیما پیش از گرم‌شدن مناسب، انحرافی را تشخیص می‌داد و پیشرانه را فعال می‌کرد، ممکن می بود انفجار رخ دهد. به این علت، تیم باید دستگاه ردیاب ستاره که موقعیت فضاپیما را اندازه‌گیری می‌کند، با دقت بالا تنظیم می‌کرد.

«تاد باربر»، مدیر سامانه پیشرانش مأموریت در JPL، او گفت: «لحظه‌ای بسیار باشکوه می بود. روحیه تیم در آن روز زیاد بالا می بود. این پیشرانه‌ها مرده برداشت می‌شدند و این نتیجه‌ای منطقی می بود. اما یکی از مهندسان ما به این نتیجه رسید که احتمالا علت فرد دیگر در کار باشد که بتوان رفعش کرد. این بار نیز یک معجزه دیگر برای وویجر رقم خورد.»

دستاورد تازه، نبوغ و توانایی مهندسان ناسا در حل قضیه را مشخص می کند؛ افرادی که بعد از نزدیک به پنج دهه، هم چنان دوقلوهای وویجر را فعال نگه داشته‌اند. این کاوشگرهای افسانه‌ای با وجود چالش‌های فنی و سن بالا، هم چنان از ورای منظومه شمسی داده‌های ارزشمندی ارسال می‌کنند. مأموریت جاری آن‌ها فرصتی بی‌نظیر برای تعمیق فهمیدن ما از فضای بین‌ستاره‌ای فراهم کرده؛ دانشی که تا بحال هیچ فضاپیمای فرد دیگر قادر به اراعه آن نبوده است.