درواقع، کل فلسفه‌ی طراحی و معماری آیفون ایر در این راستاست که باریک‌ترین گوشی اپل، شارژدهی فاجعه‌باری نداشته باشد؛ وگرنه استقبال فاجعه‌باری هم از آن می‌شد. برای آنکه عمر باتری دست‌کم برای یک روز دوام بیاورد، اپل ناچار شده است برخی ویژگی‌های کلیدی یا قدیمی گوشی را فدا کند؛ ویژگی‌هایی که از نظر اپل، می‌توان به نبودشان عادت کرد؛ اما تعداد بسیاری از کاربران در سال‌های تازه به‌شدت به وجودشان وابسته شده‌اند.

به‌‌نظر من اولین مصالحه‌ی کاملا نابخشودنی اپل، حذف اسپیکر پایینی است. همه بار پخش صدا در آیفون ایر به اسپیکر مکالمه‌ی بالای نمایشگر محول شده که مطابق انتظار، صدایی بی‌رمق، بی‌روح، بدون بیس و توخالی تشکیل می‌کند و طبیعتا، خبری هم از توانایی‌ی استریو نیست.

اپل فقط برای چند دهم میلی‌متر ضخامت کمتر، آیفون ایر را به بدترین توانایی‌ی صوتی در بین محصولاتش تبدیل کرده و اکنون اگر فردی از من بپرسد بهترین گوشی از نظر اسپیکر کدام است، باید بگویم آیفون، یقیناً به‌جز آیفون ایر!

دومین قربانی طراحی خاص آیفون ایر، درگاه سیم‌کارت است تا آیفون ایر در همه بازارهای جهانی فقط با eSIM اراعه بشود. از نظر اپل، این قطعه‌ی پلاستیکی، فضای بسیاری را الکی اشغال می‌کند و به چیزی همانند «فلاپی‌دیسک تلفن همراه» می‌مانَد که به‌زودی منسوخ می‌بشود؛ گویا حذف درگاه سیم‌کارت ۲۰۰میلی‌آمپرساعت به ظرفیت باتری اضافه کرده که احتمالا معادل ۷ درصد شارژدهی زیاد تر باشد؛ یعنی نزدیک به ۴۰ دقیقه که در تعداد بسیاری از موارد برای رسیدن به خانه و شارژ‌ مجدد گوشی کافی خواهد می بود؛ اما به گمان زیاد در ترافیک‌ سنگینی که ما به آن عادت داریم، چندان دلگرم‌کننده نباشد.

تازه اگر بخواهیم در نظر بگیریم که ای‌سیم واقعا در ایران فعال بشود و همه سخن‌وحدیث‌هایی که سپس از معارفه آیفون ایر درمورد‌ی این فناوری شنیدیم، درست از آب دربیاید. حتی در این چنین شرایطی هم محصولی که فقط از ای‌سیم حمایتکند، مشکلات خاص خودش را دارد.

احتمالا به‌قول اپل، درگاه سیم‌کارت همانند فلاپی دیسک، بالاخره روزی منسوخ بشود؛ اما آن روز تا این مدت نرسیده است و برای کاربرانی که تلفنشان را مرتب عوض می‌کنند، این محدودیت می‌تواند زیاد آزاردهنده باشد؛ به‌اختصاصی چون تا این مدت تعداد بسیاری از تلفنهای اندرویدی به‌طور کامل با ای‌سیم سازگار نیستند.