یکی از هویت‌های پیشنهادی دیگر برای اجرام جرم سیاره‌ای شناور، کوتوله‌های قهوه‌ای است. فکر می‌بشود که این اجرام وقتی که تکه‌های متراکم در ابرهای عظیم گاز و غبار فرو می‌ریزند، همانند ستاره‌ها شکل می‌گیرند.

جرمی در دسته‌ی ستاره قرار می‌گیرد که تا زمان رسیدن به سختی و دمای کافی برای اغاز همجوشی هیدروژن به هلیوم در هسته خود، به جذب جرم ادامه دهد. با‌این‌حال کوتوله‌های قهوه‌ای نمی توانند جرم کافی برای اغاز این چنین فرآیندی را جمع کنند و این قضیه علتمی‌بشود که این ستار‌ه‌های ناکام با جرمی بین ۱۳ تا ۷۵ برابر مشتری (۰٫۰۱۳ تا ۰٫۰۷۵ برابر جرم خورشید) باشند.

علاوه بر این، گمان یافتن ستاره‌هایی با شریک‌های دوتایی با افت جرم آن‌ها کم می‌بشود؛ به این علت با این که ۷۵ درصد از ستاره‌های پرجرم شریک دارند، تنها نزدیک به ۵۰ درصد از ستاره‌هایی با جرم همانند به خورشید در گروه دوتایی‌ها قرار می‌گیرند. این نرخ دوتایی برای کوچک‌ترین ستاره‌ها تا نزدیک به صفر کم شدن می‌کند، به این علت به‌گفتن اجسام ستاره‌ای با جرم‌های کوچک‌تر، به گمان زیاد یافتن کوتوله‌های قهوه‌ای در دوتایی‌ها زیاد اندک است.

به این علت، اگر اجرام جرم سیاره‌ای شناور واقعا کوتوله‌های قهوه‌ای باشند، توضیح تعداد بسیاری از آن‌ها به‌گفتن سیستم‌های دوتایی دشوار است. دنگ و همکارانش برای رسیدن به عمق این معما، یک همانند‌سازی هیدرودینامیک با وضوح بالا از برخوردهای نزدیک بین دو قرص پیراستاره‌ای در اطراف ستارگان نوزاد انجام دادند.

پژوهشگرها دریافتند هنگامی که این دیسک‌ها با سرعتی نزدیک به ۷۲۴۲ تا ۱۰٬۷۸۳ کیلومتر در ساعت برخورد می‌کنند، در فاصله‌‌های نزدیک به ۳۰۰ تا ۴۰۰ برابر فاصله زمین و خورشید یک «پل جزر و مدی» از گاز و غبار راه اندازی می‌بشود.